Niemand die het ziet

Er zit iets in mijn lichaam
Maar niemand die het ziet
Het lijkt bij mij te horen
Maar ik wil het zelf niet
Het heeft me in zijn macht
Hoezeer ik er ook tegen vecht
Al dat vechten heeft geen zin
Daar heb ik me nu bij neergelegd
Dat “iets”is nu een deel van mij
Daar heb ik maar mee te leven
Al is het zo ontzettend moeilijk
Veel dingen op te geven
Ik wil vanalles
En nog veel meer..

Maar telkens is die
vermoeidheid er weer
De vermoeidheid zit in mij lichaam
Als een parasiet
Alleen het probleem is
Dat niemand hem ziet
Van buiten lijk ik kerngezond
Geen vuiltje aan de lucht
En als ik dat voor de
zoveelste keer hoor
Slaak ik maar weer een diepe zucht
Een zucht van frustratie
Het doet zo ontzettend pijn
Om voor de zoveelste keer
Niet begrepen te worden
Dat ik soms ik niet meer wil zijn.