Narcisme zo vreemd

Narcisme, zo vreemd, zo onbekend,
zeker als je als kind zoveel liefde en warmte bent gewend.
Je vertrouwt je vriend, zoals je met je familie lacht en huilt,
en beseft niet welk probleem er binnenin hem schuilt.
Zo vriendelijk, zo begrijpend, maar soms ook zo stug,
zo onbeholpen, zijn excuses, maar gelukkig leert hij vlug.
Sorry, niet zo bedoeld, fijn dat je het eerlijk zegt,
en gelijkertijd zo duidelijk je bezwaren uitlegt.
Zo bedoel ik het ook, dan zitten we toch wel op een lijn,
we horen echt bij elkaar, dit voelt als levenslang samen zijn.
Jij bent de eerste, die mij echt heel goed verstaat,
en niet voor het eerste het beste mij ook weer verlaat.
Als kind zoveel gemist en niet gekregen,
om over alle liefdeloosheid maar gezwegen.
Deze liefde maakt alles immers goed,
en zeker als jij nu zoveel voor me doet.
Jij had altijd al geluk en ik kwam veel tekort,
dus logisch dat ik de hoofdpersoon nu wordt.
Wat? Heb je ineens commentaar op de manier, hoe ik functioneer?
ben ik nu bij jou ook die sukkel weer?
Van jou had ik toch wel iets beters verwacht,
je valt me tegen, je bent niet zo integer als ik dacht.
Oh, je meende het niet zo, oké