Muur

De dag begint,
ik ben vrolijk en blij.
Want ik weet jij bent zo bij mij.
Eigenlijk veel te dicht,
eigenlijk veel te nabij.
Maar dat kan ik wel waarderen,
het moest zeker zo zijn.
Jij zegt iets,
ik zeg iets terug,
ook al praat ik dan niet meer zo vlug.
Je toont intresse,
intresse in mij,
dat maakt me onzeker,
dat maakt me blij.
Maar opeens is het anders,
opeens is er die muur.
Die muur veracht ik,
die muur maakt me zuur.
Niemand ziet het alleen ik,
niemand ziet mijn verdriet.
Maar ik stop hem weg,
ver weg van binnen,
want nu kan ik opnieuw beginnen.
Het doet even pijn,
ik moet even slikken, maar zo is het leven en dat moet ik pikken.
Je praat nog steeds maar ik zeg niets terug,
want de zin is niet voor mij bedoeld ik zie namelijk toch alleen je rug.
Ik zie de dingen die je eerst deed bij mij.
Maar mij heb je niet meer nodig en dat doet me best wel pijn.