Moordenaars

Onder het koude winterlandschap,
stond een oude man,
met een mantel met kap.
Uit zijn kap hing
een zilvergrijze baard.
In zijn hand lag
een zilvergrijs zwaard.
In zijn verleden
lag het vuur van de strijd.
In zijn toekomst lag nog weinig tijd.
Het enige was hij moest doen was wachten op de koude omhelzing
van de dood.
De bron van zijn dagelijks brood.
Tot hem te binnen schoot.

Ik ben een man die mijn
hart heeft genegeerd,
had ik geluisterd dan had
ik mijn leven geregeerd.

Toen besloot hij te vechten,
vechten tegen de dood.
De bron van zijn dagelijks brood.
De greep op zijn zilvergrijze zwaard verstrakte,
Toen hij op zijn vijanden inhakte,
hij had er genoeg van om de zondebok te zijn.
Zonder al het vluchten
van zijn doel al klein.
Toen greep de angst weer
naar zijn keel
en werd hij weer reëel.

Ik ben een man die
zijn hart had genegeerd,
dad ik geluisterd,
dan had ik mijn leven geregeerd.

De omhelzing van de dood ontving
hij nu warm,
hij greep hem gemeenschappelijk
bij de arm.
Begroette de dood als zijn oude vriend.
Hij had zijn rust welverdiend.

Hij was een man die
zijn hart had genegeerd.
Had hij geluisterd,
dan had hij zijn leven geregeerd.

Gelukkig had hij zijn dood,
zijn laatste vriend, bondgenoot.
Bron van zijn dagelijks brood.