Misschien is het tijd om te gaan

Misschien is het tijd om te gaan

de banen zonlicht op het stoffige
tapijt achter mij te laten

het raam te sluiten en de wind
mee te nemen op een reis hier
ver vandaan

over de eeuwige golven naar een
verloren eiland in de Stille Oceaan

welk maakt mij niet uit –als het
maar ver is- zeilend over mijn
herinneringen van verdriet

de dagen te zeven met mijn
blote handen (ruw van het zand)

de mooiste te bewaren in lege
oesters en paars parelmoer

de jammerlijke overboord te gooien
in aardse tranen –de boze weg
te werpen- de gebroken uit te
laten varen

tot nergens (en verder)

dromend over het onbekende van
een nochtans niet ontdekt land

verlost van oude dromen –mij
terugsleurend naar de werkelijkheid-
maar verlost

(eindelijk alleen).