Met angstig hart
Haastige benen
ren ik door een stad die ik dacht te kennnen
Donkere straten schieten langs me heen
terwijl mijn ogen zoeken naar veilige vertrouwde grond
Straatlantaarns werpen vreemd licht
op huizen en auto’s
mensen zie ik niet
Verbergen zij zich in het donker?
Of ontduiken ze het licht?
Mijn hartslag, zo luid weerklinkt,
echoed door buurten
die ik nooit heb gezien
Alleen, verdwaald en radeloos
opgesloten in mijn eigen stad
schreeuw ik het uit
om de stilte die mij omgeeft weg te dringen
Ik blijf rennen om te ontkomen aan een stad die ik dacht te kennen
Laat wat van je horen