Kind nog, onbezorgd en blij.
Springend door het leven.
Maar dan,
iets wat je niet begrijpen kan.
Ineens weggerukt, mijn grote broer zo maar uit m’n leven.
Elkaar lang nog niet genoeg gegeven.
Mijn ouders verzwolgen door verdriet.
Omdat hun schat hen achterliet.
Dagen, maanden gingen voorbij.
Waarom waren ze nooit meer blij.
Ik probeerde zelf mijn weg te vinden.
Zag dat verdriet hen nog steeds verblindde.
Na vele lange, lange jaren versleet een beetje de pijn.
Zouden ze ooit weer zichzelve kunnen zijn.
Laat wat van je horen