Levens moe, als gevallen regen druppels
Huilt haar hart bittere tranen
Geen hoop, geen morgen, nooit meer
Stappen worden zwaarder
Sneeen worden dieper en dieper
Woorden worden geluidloos
Afgesloten, eenzaam, alleen
Levens moe, als de ondergaande zon
Een mooi einde van een pijnlijke dag
Wanneer de nacht zal volgen
En de maan opduikt uit het niets
Soms staart ze uren naar dat licht
Kan ze enkel zachtjes huilen
Troosteloos, uitzichtloos, hopeloos
Levens moe, als gevallen bladeren
Die langzaam hun kleur verliezen
En zullen sterven, koud en kil
Ieder mens zal ze vergeten
Het meisje blijft altijd even stil staan
Smeekt dat ze ook zo’n blad mag zijn
Verwaterd, vergeten, vervaagd
Laat wat van je horen