Kijk ik naar een foto van oma

Het voelt nu zo raar om bij jou te zijn
Was het allemaal maar net als vroeger
Toen was alles nog normaal
Toen konden we iedere dag zonder zorgen bij elkaar zijn

Daar is nu iets tussen gekomen
Ik word groot, jij word oud
Maar wat er is gebeurt, daarover had je nooit kunnen dromen

Je kreeg kanker, er is nu zoveel onrust in mijn hoofd
Iedereen wil me helpen het te verwerken, maar niemand die het lukt
Uiteindelijk moet ik het allemaal zelf doen
Het is de toekomst waarin je gelooft

Er zijn nu zoveel dagen gevuld met tranen
Ik schaam me ervoor, kon ik het maar verbergen
Er even helemaal niets meer mee te maken hebben
Helaas verloopt alles verloopt via dezelfde banen

Kijk ik naar een foto van jou oma dan gaat er een wereld voor me open
Gevoelens komen los, ik kan wel huilen maar durf het niet
Bang dat de mensen erover gaan zeiken

Je voelt hoe groot je angst is
Denkt heel diep na en knippert met je ogen
Je gaat je afvragen, waarom ging dit nou weer in jou leven mis

Er was niemand die me zo goed kende als jij
Was ik verdrietig of had ik weer eens ruzie
Wist ik het allemaal even niet meer
Dan ging ik naar jou, jij maakte me weer blij

Als alles zo door blijft gaan kan dit over een tijdje niet meer
Alles is dan afgelopen
Die gedachte, die doet akelig zeer

Was je nu maar bij mij
Dan kon ik je een knuffel geven
Op dit moment is dat het enige wat ik nodig heb, wat de pijn verzacht
Maar niemand bedenkt dat, niemand voelt zich zo vrij

Kon ik maar terug in de tijd, dan had ik dit niet laten gebeuren
Kwam ik iedere dag bij je langs
Dan hadden we nu niet hoeven staan te treuren

Wat er ook gebeurt, mijn hoofd houd al onze herinneringen vast
Er gaat geen moment meer uit
Alles wat we vanaf nu nog doen komt er bij, want alles past!