Mooie jonge stralende bruine ogen kijken je aan.
een jongetje van ong. 6 jaar met
mooi zwart haar.
Netjes gekleed zie je hem daar staan.
Met een rode tulp in zijn linkerhand
en een stroopwafel in zijn rechter
kijkt hij met zijn grote ogen
van een afstand.
Die stralende bruine ogen komen
je bekend voor.
Zijn glimlach op izjn bruine gezichtje,
maar tijd om hem nog eens te
bekijken heb je niet,
want hij is er opeens vandoor.
Denkend loop je terug naar huis.
Waar kende je dat jongetje van:
Op wie leek hij?
De vraag spookt door je hoofd.
Je kijkt in de spiegel van een etalage
en plots weet je het.
Dat jongetje leek op…op mij?
Je denkt aan jaren geleden.
Toen had je een kind moeten afstaan.
Je was te jong en had geen kracht
om het groot te brengen.
Je had veel verdriet en pijn,
maar je leven moest toch verder gaan.
Je hebt nooit geweten waar hij naar toe ging.
Waar kwam hij terecht?
Nu zag hij je als ene vreemdleing.
Hij heeft ook niet geweten naar wie hij keek.
Hij keek naar zijn moeder.
Naar mij.
Je krijg een raar gevoel.
Je voelt een rilling over je heen gaan.
Sinds jaren had je eindelijk je zoon weer gezien
en hij was al zo dichtbij.
Je kan niks doen.
alleen maar hopen of hij je ooit komt zoeken.
Alleen maar blijven hopen
en dat je ooit naar hem toe kan lopen.
Laat wat van je horen