In de stilte van het gemis
klinkt opa’s levenslied.
Het voert langs paden van verdriet,
maar ook van vreugde
en van alles wat niet meer is.
Telkens weer zal dit lied
al spelend in ons geheugen geschreven
een diepe snaar verroeren.
En zo zal opa’s levenslied
ons telkens weer,
langs zijn wandelpaden voeren.
Zo sterft hij niet
Maar speelt hij voor het leven.
In het licht van het gemis
zie ik opa’s laatste wandeling
de allerlaatste die er is.
Niet bezorgd, niet meer bang,
in zijn laatste wandelgang,
langs bloemen, vogels en muziek,
Hhoor ik zijn allerlaatste groet,
die zegt ons nog een ding:
Jahaa, ’t is goed…!
Laat wat van je horen