Ik sta nog steeds

Ik sta nog steeds,
na duizend woorden en miljoenen tranen.
Na al die woede, al dat verdriet.
Ik weet me nog steeds een weg te banen,
door de puinhoop die verder niemand ziet.

Ik sta nog steeds,
weet nog steeds een lach te geven.
Na al die woorden richting mij.
Ik weet nog steeds te blijven leven,
de dood is voor mij nog niet dichtbij.

Ik sta nog steeds,
na de onbegrepen woorden die men zegt.
Na al die zinnen uit jullie mond.
En na elk overlevende gevecht,
sta ik iets vaster met mijn voeten op de grond.

De vraag blijft maar spoken,
waarom jullie het niet zagen.
Waarom jullie niet wilden horen,
dat ik de pijn niet kon verdragen.

Waarom wilden jullie niet horen,
hoe mijn woorden waren bedoelt.
Waarom wilden jullie niet luisteren,
werd mijn blijdschap maar niet gevoelt.

Waarom namen jullie niet de moeite,
om de muren even af te breken.
Waarom werd de reden ontgaan,
werd mijn keus niet begrepen.

Waarom zit ik hier met al die vragen
en een schuldgevoel, elke keer.
Waarom wordt alles me zo moeilijk gemaakt,
en blijf ik maar vallen en opstaan
– maar nu weet ik het even niet meer –