Ik sla doodskreten uit,
ik kruip weg in een hoekje.
Wetend dat ik niet lang meer leef.
Geheimen verborgen in mijn hoofd,
Op slot, niet weg te halen.
En de sleutel? die is er niet meer.
Het zit voor altijd opgesloten.
Die angst, die geheimen.
Blijvend in mijn hoofd,
mijn gedachten, en mijn hart.
Het is niet te vervagen,
Het is niet weg te halen.
Het enige wat kan, is wachten,
wachten op die pijnlijke maar stille dood.
Laat wat van je horen