Ik en de kinderen van de nacht

Een volle maan waakt over de straten.
Ze zijn vol verlicht,
maar nog zo verlaten.
De stilte wordt doorbroken.
Uit de schaduwen zijn figuren ontwoken.

Schimmen schieten door de nacht.
Ook al zijn ze uitgenodigd,
komen ze onverwacht.
Spiegelbeelden hebben ze niet meer.
Voor hen doet het zonlicht zeer.

Er wordt geleefd door de jaren,
zelfs eeuwen.
Maar bij een straalde zonlicht staan ze te geeuwen.
Op een nacht weet ik niet wat me is overkomen.
Ze hebben me in hun groep opgenomen.

Het maanlicht streelt de straten zacht.
Onder haar licht leef ik en de kinderen van de nacht.

Zeer slechtSlechtRuim onvoldoendeOnvoldoendeTwijfelachtigVoldoendeRuim voldoendeGoedZeer goedUitstekend (Nog geen stemmen)

Laat wat van je horen

*

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten