Donker pikkedonker

Gedichten worden geschreven
Door gevoelens in het leven
Stilte om je heen
Maar in je hart nooit geen
Nu is het in mij stil
Nog geen echo van een gil
Wil lawaai
Maar eenzaamheid is het enig waar ik ooit naar zwaai
Om me heen is alles luid
Net iets te veel geluid
In mij is het donker en kil
Geluid is het enige waar ik om schreeuwen wil
Maar altijd is het stil
Altijd weer kil
Wil mijn hart warmen
In tedere armen
Die me niet meer laten gaan
Me nooit meer in de kou laten staan
Me begrijpen
Niet onbereikbaar naar mijn emoties grijpen
Mensen die hebben wat hun hartje begeerd
Begrijpen niet dat die van mij is bezeerd
Wil er een vuurtje maken
Maar vind steeds niemand die mijn gedachten kan raken
Sommige mensen die ik ken
Denken dat ik gek ben
In mij hart wil geen licht komen
Hoef ik niet van te dromen
Kijk uit het raam
Voel me eenzaam
Want in mijn hart komt geen licht
Het zit eenzaam dicht
Kan blijven hopen
Wanneer gaat het open
Gaat er ooit iemand mee lopen
Waarvan ik hou
Ik vertrouw
Nu is er niets te zien
Ooit, misschien
Kan iemand het gevoel verdrijven
Of zal het blijven
Want nu is het donker
Pikkedonker.