Hier geen illusie

Ik zit op een platte steen
boven op de hoge aarde
van mijn gehucht.
Ik speel fluit.
Zo zoek ik en splijt
de stralende en gloeiende
bodem van mijn streek.
Beneden mij leidt een herder
schapen naar de weide.
Ook hij speelt fluit.
Daarmee in harmonie is woordeloos
de melodie van de mezen.
Dorre gestalten van doornige struiken
trillen onder de klappende wind.
Rabarber geurt. De dans van het acaciaveld kringelt
in de vijver van mijn lichaam.
En ik speel fluit.
Oogstende vrouwen op het gouden veld
heffen sikkels en brengen
een groet aan hun eerzucht,
en duizenden groeten aan mijn gehucht.
De fabel van bloem en steen
is hier geen illusie;
Wilde bloemen kloppen
in het hart van de rotsen.
De geur van gebakken
brood danst in de lucht
en maakt mijn fluit dronken.
Een herder nadert,
biedt mij brood en kaas aan.
Brood, kaas en thee:
de voorspoed van mijn gehucht,
de zuiverheid van een melodie.
In mij is de rusteloosheid van het rijpen der kleuren.
Ik vrees. Ik vrees dat ik op deze plek niet zal sterven en
van de zoete,
zingende vibraties van dit gebied
nooit afscheid kan nemen. Dit gehucht
is de gelukkigste plek op aarde.
Dus ik speel, ik fluit en ik zing.
Op deze platte steen zal ik zitten
tot het gehucht in mijn schemering zal verdwijnen.