Het verzorgingstehuis

Hier geurt het naar de dood
Het leven legt het hoofd in de schoot
Eenzaamheid is de enige trouwe vriend
Niemand krijgt wat hij écht verdient
Grijze krullen op sneeuwwit kussen
Fotoalbums liggen te vergelen intussen
Maar ik zie ook liefhebbend personeel
Een vriendelijk woord zegt hier veel
In elke kamer de man met de zeis
Gebedjes brengen hem niet van de wijs
Hij weet dat hij ze zal krijgen
En als ze gaan, staat meneer te hijgen
Hier proef je het einde van het leven
Je voelt de angst en ziet het beven
Ik zag er net een kind naar binnen gaan
Zij is voor oma ’t water uit de kraan.