Het pad

Ik kan wel duizend woorden verzinnen,
om te omschrijven wat ik voel,
maar ieder woord dat ik uitspreek,
blijkt toch niet wat ik bedoel.

Ik weet wel dat je niet meer terug komt,
toch hoop ik het altijd weer,
steeds als de deur maar even open gaat,
denk ik toch: Daar is ze weer.

Onze wegen zijn misschien gescheiden,
we zijn onze eigen kant op gegaan,
maar in het midden loopt een pad,
en bij elke kruising blijf ik even staan.

Om ook maar een glimp op te vangen,
van je ogen of je lach,
om maar even je warmte te voelen,
en om te zeggen dat ik je zag.

Het pad dat in ons midden loopt,
lijkt nu langzaam te verdwijnen,
maar ik weet dat over heel veel jaren,
wij samen op dit pad verschijnen.