Het was gure wind
maar niemand zag het kind…
dat achter de veel te hoge bomen
zomaar stond te dromen.
Ik reikte het mijn hand
en dit schepte meteen een band.
Het wezentje was verloren gelopen
en het deed niets dan hopen…
om de weg terug te vinden
naar haar huisje,
om haar hals hing een kettinkje
met een kruisje.
Toen ik haar terugbracht,
werd ze door haar ouders
meer dan hartelijk verwacht.
Ik heb haar nooit meer teruggezien,
maar haar naam was Fien.
Dit veel te kleine kind…
zomaar in de wind.
Laat wat van je horen