Dit gedicht gaat over mijn autistische zoon Alexander, die jarenlang met mijn man dezelfde route wilde lopen, zoals het een autist betaamt.:-)
Gele-Paaltjes-Route
’s Morgens, zo rond een uur of 10
dan kun je ze weer zien
Een grote en een kleine man
Vader en zoon misschien?
De Kleine houdt de Grote vast
En laat hem niet meer los..
Tot hij de eerste bomen ziet
Want daar begint het bos
Geen mensen meer, die willen groeten
Of kinderen, die staren..
Hij hoeft niet angstig meer te zijn
En kan nu wild gebaren
Zoekt veertjes, stokjes,
Springt en lacht
Wil steeds nog paardje rijden
Op de rug van de grote man
Die onder zijn last gaat lijden
Want kleine man wordt al zo zwaar
Is nauwelijks nog te dragen
“Nou vooruit, een heel klein eindje nog
Maar dan moet je niet meer vragen”..
Al gedurende een jaar of 10
Kun je ze zo zien gaan
Gele paaltjes volgend door het bos
De Kleine laat de Grote los
Tot waar de huizen staan…
Laat wat van je horen