Geen kind meer

Je leeft je eigen leven
wat zij er ook van vindt.
je bent allang geen kleuter meer
al blijf je toch haar kleine kind.
Je wilt best met ‘r praten
over dat, wat jou dwarszit.
Maar liever niet op haar manier,
terwijl je zo graag bij d’r zit.
Je zult haar best verdriet doen
maar toch niet voor je plezier.
Wat moet je nog met haar
en met haar ouderlijke gedrag?
En dan opeens, dan is ie er, die dag…

De dag waarop je moeder sterft
dat jij wordt losgelaten.
En al haar eigenschappen erft
de goeie en de kwade.
Die zullen ze dan binnekort
herkennen gaan in jou.
De dag waarna de rest
een kwestie wordt van
verdriet en pijn.
De dag waarna je nooit
meer kind zult zijn.

Datgene wat soms fout ging
komt dan niet meer terecht.
En wat je nog wou zeggen
blijft eeuwig ongezegd.
Dat het nooit haar schuld was
en je je schaamt voor je gedrag.
De dingen die je echt niet
zeggen kon of zeggen wou.
En dan zo graag nog
1 keer zeggen zou…

De dag waarop je moeder sterft.
De dag die al je dagen
van dan af aan wat grijzer verft.
Toch moet je niet zo klagen.
Je hebt je goeie vrienden nog,
die staan ook naast je zij.
Maar niemand zal meer weten
hoe je met je pop kon spelen.
En niemand zal nog ooit je
vroegste vroeger met je delen.
De dag waarna je nooit meer
kwetsbaar wezen kan en klein
de dag waarna je nooit
meer kind zult zijn…