Een taboe

Het zit vast in mijn hart,
het spookt rond in mijn hersenen.
Vanbinnen een gebroken vat,
wil het zeggen aan kennissen.

Kan het niet meer aan
En niemand die het ziet,
probeer het te verstaan
maar kan het niet.

Wil het van de daken schreeuwen
zo luid dat het je oren kan verdoven,
wil soms krijsen als de meeuwen
zodat ze me van ver kunnen horen.

Het is een taboe
ik mag er niet over praten,
al vind ik dat een raar gedoe
het blijft maar in mij knagen.

Kan het niet meer aan
wil het kwijt mijn verhaal
het vermoordt me stilletjes aan
Psychisch en mentaal.

Er blijft niets meer in me over
emoties zijn sterker dan mezelf
minderwaardigheidscomplex wordt groter
En niemand die me helpt