Op een dag zoals anders, een dag wat ik nooit had kunnen bedenken.
Staat er ineens die gene voor me.
Sommige wisten van je bestaan.
Maar nu dat ik erachter ben.
Wilde ik je liever niet leren kennen.
Naar bijna 7 maanden,
raakt het uit.
En daar sta ik dan..
vol verdriet,
waarom ik?
wat heb ik je toch verkeerd gedaan?
Het ligt aan jou dat zei je zelf, maar waarom dan toch die negatieve stralen naar mij toe?
Geen idee,
wanneer je toch een na gaat denken dat ik toch niet zo de verkeerde ben,
waar jij zo veel van houd.
Maar helaas je hebt het
letterlijk verpest.
Het lijkt voor mij alsof ik
je as nu al verstrooi..
Sommige weten van je bestaan..
wie weet word jij ooit nog gelukkig.
Laat wat van je horen