Het leven is geen rozengeur en manenschijn,
er zal altijd pijn en verdriet zijn.
Mensen kunnen je niet alleen gelukkig maken,
maar ook met verdriet diep in je hart raken.
Ik leef 19 jaar lang,
niet voor mezelf maar voor andere mensen.
Voor mijn ouders ben ik bang,
ik zou zo graag wat menswaardigheid wensen.
Mijn lichaam en mijn hersens zijn moe,
soms weet ik niet meer wat ik doe.
Soms voel ik me zo eenzaam en oud,
maar die gedachte is zo fout.
Door mijn ouders voel ik me verlaten,
ik kan daar moeilijk over praten.
Ik wil dat ze om me geven,
ik verdien ook een menswaardig leven
Laat wat van je horen