Dinsdag 14 mei 1940

Geluiden verbreken de stilte,
Paniek bezet de stad.
Niets voelt men aan, zelfs niet de kilte.
Ieder neemt zijn eigen pad.

Gillende mensen rennen rond.
De stad wordt overvallen.
Het werd een rare dinsdag avond
Duitse soldaten kwamen ons levens vergallen.

De eerste raketten bereiken de grond,
Ik beland verlamd in een hoek.
Mensen raken gewond!
Kinderen raken zoek,

Alles wat ik zie,
Alles wat ik nu voel
het is geen illusie,
kennen zij geen schuldgevoel?

Terugvechten wordt steeds moeilijker,
maar opgeven ken ik niet,
ik let niet op het gepieker,
en ga door als een hypocriet.

Nu, 66 jaar verder,
Kijk ik terug en voel ik me trots.
Met opgeheven hoofd kan ik nu zeggen:
“ik heb gevochten voor mijn vaderland”.

Ik zal het er niet bij neerleggen.
Zelfs niet al ben ik verlamd,
Nooit zal ik vergeten hoe het begon.
Dinsdag, 14 mei 1940.