De ochtendzon schijnt dwars door de ramen tussen het al geopende
stuk van de gordijnen.
Slaap en gemoedsrust verdwijnen.
Langzaam, heel langzaam
open ik mijn ogen.
De tijd en de zon
tonen geen mededogen.
Het is weer tijd voor een nieuwe dag, welke mij doet beseffen dat wij slechts een spil
zijn in dit universum.
En toch zijn wij zo arrogant om te bepalen wie moet sterven
en wie blijft leven.
Die gedachte doet mij beven.
Beven van angst en verdriet.
Is er dan niemand die
mijn schreeuw om hulp ziet?
Laat wat van je horen