De martelpaal

Vader, gelezen en geletterd
sloeg jij Spijkers met koppen.
Jouw stervenskruis was inderdaad louter menselijk brandhout.
Een heidense paal uit het woud.
En dat voor een nachtegaal.
Zwaar was jouw dood op zwart satijn.
Onherroepelijk de inslag,
de volle maneschijn.
Verschroeiend de kraters in het desolate land van schijn.
Onherroepelijk tevens,
het witte bloed uit de mond,
Vloeiend na de doodsmak
op de groene mossige grond.
Vallend gebeente breekt
splinterloos uit elkaar.
Een purperreiger op de iris van mijn ogen maakt zich klaar
voor de laatste vaart.
Het einde aangeduid op
een Afrikaanse kaart.
Stanleystad.
Dacht je dat ik dat nu vergat?