Ze sprak :
“Geef me terug een beetje eer.
Ik verlang ernaar zoals weleer
of blijft het bij deze ene keer”.
Neen, ze wenst steeds meer en meer
nooit meer hartezeer.
De mensen van het dorp, duizend en meer
kennen haar niet meer.
Maar de gedichten van weleer
blijven gekend met eer
Ieder jaar keer op keer
verblijden ze de afstammelingen van het meer.
Laat wat van je horen