Als de zon zijn stralen uit,
in de sombere wereld zo groot
en als de ochtendstalen op ons wachten in het duistere niemandsland.
Is de liefde overheersend en stelt de mens zich bloot.
Maar als de zonnenstralen wegebben in de weemoed van de nacht
is er niemand die op je wacht!
behalve de maan die de weemoed toezingt met een sprankelende kracht, het lijkt wel het poeder van een maansteen dat ons bezoeken komt!
Het streelt onze ogen
het streelt ons lijf!
De rusteloosheid sijpelt langzaam langs ons heen
en de nacht lijkt wel een deken die ons instopt met een nachtzoen!
Laat wat van je horen