Aanhoort het noodlot fel en wreed
Van een kind,dat op zijn nagels beet,
Een kind dat met zijn eigen tanden,
Tot zijn schade en zijn schande,
Stukjes van zichzelf opat
En in zijn overmoed vergat
Dat,als die eerste hapjes smaken
Men aan zichzelf verslaafd kan raken.
Zo vergaat het menig kind,
Dat zichzelf zo lekker vindt.
Ook het kind uit dit verhaal,
Genoot zo van zijn eigen maal,
Dat het verder alle dagen
In extase door blijf knagen.
Reeds was de kwaal niet meer te stoppen
En kloof ie aan zijn vingertoppen.
En zette weldra ook zijn tanden,
In de stompjes van zijn handen!
En tot ontzetting van zijn ouders,
In bovenarm en schouders.
Voldaan keek hij toen in’t rond
En sprak met overvolle mond:
Ik vind mezelf,als u ’t wil weten,
Gewoon een kind om op te vreten.
Hij hief alweer een been omhoog
En knabbelde aan zijn eksteroog.
Men hoorde hem vraatzuchtig smakken,
Op de pezen van zijn hakken.
Zag hem zalig d’ogen sluiten,
Toen hij beet kreeg aan zijn kuiten.
Reikhalzend happen naar zijn dj
Helaas…hij kon er niet meer bij!
En is-zienderogen afgenomen-
Van de honger omgekomen.
Heel duidenlijk is hier de moraal:
WORDT NOOIT JE EIGEN KANNIBAAL!!!
Laat wat van je horen