Windstil ,over de blauwe zee
kijk een meisje
haar gedachten dwalen mee
ze denkt aan maanden gelee
toen geluk nog bloeide
voor hun twee.
Nu staart ze naar de horizon
een traan staat in haar ogen
het mooiste wat er eens begon
heeft niet meer gemogen
ze schrijft zijn naam in het zand
met een witte schelp.
Ze weet dat ergens ver vandaan
hij ook tranen laat
maar nooit leest zij nog zijn naam
de liefde kwam te laat
ze denkt wel eens aan toen
maar lacht het dapper weg
neen, zij wil het niet overdoen
het antwoord is gezegd.
Laat wat van je horen