Heel gewoon zoals altijd,
Dagelijks ritueel gedreven door nijd.
Toch even kijken je weet maar nooit
Het moet wel een keer wat worden, ooit.
Wie is dat wie komt er op mijn pad?
Nee het kan niet waar zijn net alsof ik dat vergat.
Heb het al die tijd al kunnen weten.
Wat is dit zelfs mijn hersens beginnen te zweten.
De grond word zacht ik val naar beneden,
Ben ik nu dood? Woon ik in de hof van eden?
Was ik maar dood, dit gevoel word steeds enger.
Wat is ze anders dan mij en zo tenger.
‘Nee!’ dit kan niet nee nee schreeuwt mijn hoofd,
Mijn hart bonkt auw het vuur word maar niet gedoofd.
Alles vergaat alles om me heen word zwart
Ik moet hier wegwezen ik wil alleen zijn ergens apart.
Kan alleen maar huilen en schreeuwen:’Waarom dit?’
Heb ik dan echt last van wanen? Heb ik me de liefde verbeeld?
Deze wond op mijn hart word nooit beter dan eelt.
Laat wat van je horen