Afscheid van Rosette

Het is hier nog siberisch koud.
Met 2005 liet jij de Tsunami’s achter jou.
Nu zijn de vriezeganzen weer terug.
Na hun vogeltrek,
In een bevroren pennentrek.
Ijzel schuift voorbij.
Over de kelders van deze aarde.
Bar en bibberend weer.
Oude mensen wroeten buiten.
Couranten ademen ongelukken uit.
Krakend zijn nu jouw ruiten.
Zout is niet genoeg.
Ontdooien nutteloos.
De laatste sneeuw voor jou.
De eerste voor ons.
Ook wij glijden uit.
Met of zonder de zon.
Met of zonder schaatsen.
Trappen zijn nauwelijks te bestijgen.
Met of zonder de astrologen
Die ons belogen.
Vele breuken, en dampend hijgen.
Je vrienden kregen harde deuken.
“Thermische trauma’s” heet dat dan.
Een keer teveel bleef jij niet overeind.
Het maakt me stellig kwaad.
Maar de dood is een echte democraat.
Had je maar rendierlaarsjes
En misschien een muts van vossenbont.
Dan doolde jij hier nog even rond.
Mijn zuster, wees niet bang.
Slaap diep en zacht.
Ons weerzien duurt heus niet zo lang.