Niet van vreugde maar van verdriet.
Ik dwaal mijn hele leven al door oneindige donkere gangen,
Maar de uitgang vind ik niet.
Door het onvoorspelbare zwart,
Baan ik mijn eigen levenspad.
Maar diep in mijn hart,
Ben ik dat enge duister zat.
Ik wil het licht in,
Eindelijk duidelijkheid!
Maar dit streven heeft geen zin,
Want ik weet, de zonnige kant ben ik voor altijd kwijt.
Kon ik de tijd maar terug draaien,
Al was het voor maar heel even.
De wind laten waaien,
Door de zwarte bladzijde’s van mijn leven…
Laat wat van je horen