Zonder kennis zie je vaak veel meer

Jouw lieve kleine voetstapjes
daar in het brandend zand
verwonderd kijk je rond
waar je blik blijft staren
naar de hele grote zee
net als de spiegel
van je nu nog grote onschuldige ogen
zie je niet een maar misschien
wel zeven regenbogen
want zonder kennis
zie je vaak veel meer.

Met het schepje in je hand
en ook een heel klein beetje verbrand
streelt de wind jouw mooie
zachte zilveren engelenharen
je bent zo schoon en nog ongerept
dat het zachte briesje
van de zwoele wind
vol liefde jouw beschermd.

Dat zachte briesje van de wind
spreekt namelijk alle talen
zo vertel jij in je fantasie
duizend en een verhalen
die jij alleen kan vertalen.

De meeuwen waren toen alleen
jouw vrienden
je dacht dat niemand je nog kon
daarom hoefde jij voor niemand
iets te vrezen
want boeken had je noch niet gelezen.

Ooit op een keer
later als je groot bent
werd
je ook stellig
op de proef gesteld en moest je ook
door het vuur
alleen wist je toen niet welk uur
waar je van je voetstuk viel
keer op keer viel je weer.

Je kroon was je inmiddels al afgenomen
hij lag verzegeld in de kluis
heel ver weg van je ware thuis.

Alleen en verlaten na veel relaties
met nu heel veel kennis
en een zware tas vol boeken
liep je strompelend te zoeken naar je ware huis.

Het was een hele lange weg
met zoveel pech
gooide je een vermogen weg
de grote last is nu van je schouder
je hoeft niets meer te weten
want nu ben je thuis.