Zonder hem

Aangekeken met jonge ogen,
Door haar eigen lichaam bedrogen,
terwijl ze dacht dat dat haar kon enige hulpmiddel was,
steeds sneed ze haar hand door met glas,

Zo erg was het leven voor haar,
Ze nam de verslaving in kant en klaar,
steeds weer opnieuw hetzelfde lied,
soms snapte ze het wel maar toch ook weer niet,

Niemand die haar snapte,
Niemand meer met wie ze grapte,
het leven hier was ze zo zat,
steeds weer viel ze in dezelfde gat,

Ze miste hem maar dat kon hij niet zien,
Het was zo voorbestemd misschien,
steeds achtervolgen door dezelfde enge droom over hem,
in elke hoek hoorde ze zijn stem,

Elke nacht weer dezelde gehuil en dezelfde gegil,
iets waarvan ik weet dat ze dat zeker niet wil,

Haar zelf helpen gaat niet al te snel,
het leven zonder hem is al naar de hel,

En nu ermee kappen is voor haar een grote wens,
maar haar snapt geen enkel mens…