Zij staat te dromen bij haar fiets
met beide handen aan het stuur,
een fietspad buiten, verder niets,
een vergezicht waarin ik tuur.
Terwijl ik naar haar heupen kijk
vraag ik me af wanneer het was
dat deze foto werd genomen
– en ook of ik soms op haar lijk
omdat zij toch mijn moeder was
waaruit ‘k ben voortgekomen.
Haar vroege dood, nog onverwacht,
heeft diep in mij iets aangeraakt
waarvan ik nimmer had gedacht
dat het zo’n mooie foto maakt.
Een zomerdag, zo naast haar fiets
een vrouw die stil is blijven staan
– hier op de schoorsteen en vooraan,
die naar me kijkt vanuit het niets.
Laat wat van je horen