De zon hing laag onder
de donkere wolken.
Het licht leek zich
langs het grijze beton,
glas en staal te bewegen
op zoek naar mij,
om me te kunnen zien.
Er was even niets tussen ons,
ik voelde de stralen m
ijn gezicht strelen.
Als zij de zon was
zou ik tot de grond buigen,
ik zou knielen voor al
het goddelijke in haar.
Haar licht zou mijn ogen verblinden
en mijn ziel verlichten.
Ik zou eindelijk gestraft kunnen worden
voor mijn zonden,
dat ik haar lief heb gehad,
van haar heb gehouden.
Ik opende het raam.
De koude lucht van een vreemde herfst
streek langs mijn gezicht.
Ik voelde mijn natte ogen prikkelen.
Ik sloot ze.
Daar was ze weer,
zo mooi als ze altijd was
en is
en zal zijn,
zélfs als ik er niet meer ben.
Nee, dan juist
Nu liefste,
huil niet.
Draag mij tot mijn graf.
Ik beloof je,
Ik zal licht zijn.
Laat wat van je horen