Op het strand,
Schreeuwende vogels, bulderende golven
Zoveel lawaai,
en toch zo alleen!
Ontelbare zandkorrels glijden door mijn hand
net zoveel gedachten,
en toch voel het zo leeg.
Met iedere golfslag spoelen zandkorrels weg
net als de emoties
worden ze net zo snel weer teruggeworpen.
En toch sta ik weer met lege handen.
Het zandkasteel is ingestort, weggespoeld,
geen model meer in te krijgen.
Ik strijk het zand vlak met mijn handen.
Een nieuw begin?
Laat wat van je horen