Waar niemand iets van weet

Ooit was ik een kind,
verdrietig en alleen.
liep weg van huis,
niemand wist waarheen.

Ook ik wist t niet,
ik was nog zo klein.
ik wist alleen,
dit doet zo’n pijn.

Niemand hield van mij,mijn ouders zijn niet blij met mij.
Ik rende er op los,
daar stond ik,voor het grote bos.

Het bos,ik kwam er vaker met mijn ouders,
soms nog even bij pa op zijn schouders.

Op die bewuste dag,
ik wist t even niet meer,
ik was 9 of 10,
kon het allemaal niet meer overzien.

Vermoeid ging ik zitten,
keek om mij heen,
deze plek kende ik niet,
ik voelde mij dubbel alleen.

Met mijn knuffel dicht tegen me aan,
liet ik mijn traantjes gaan.

Niemand die mij horen kon of zien,
had zo’n verdriet,ik huilde voor 10.

Uren hebben zij naar mij gezocht,
zich gewrongen in elke bocht.

Ik hoorde ze wel,maar dacht,
Ga maar weg, laat mij alleen,
zoek maar een kind dat steeds maar lacht.

Nu jaren later,
is dit nog steeds MIJN plekkie,
mijn plekkie waar niemand iets van weet.

Daar trek ik mij terug,
daar kan ik mij uitten,
als het nodig is,
huilen, tranen met tuiten.

Zeer slechtSlechtRuim onvoldoendeOnvoldoendeTwijfelachtigVoldoendeRuim voldoendeGoedZeer goedUitstekend (Nog geen stemmen)

Laat wat van je horen

*

Door de site te te blijven gebruiken, gaat u akkoord met het gebruik van cookies. meer informatie

De cookie-instellingen op deze website zijn ingesteld op 'toestaan cookies "om u de beste surfervaring mogelijk. Als u doorgaat met deze website te gebruiken zonder het wijzigen van uw cookie-instellingen of u klikt op "Accepteren" hieronder dan bent u akkoord met deze instellingen.

Sluiten