Vuurvlieg

Als een vuurvliegje ver in de tijd,
Zo nu en dan verscheurd door eenzaamheid.
De vleugels al wat afgebrokkeld het licht langzaam gedooft,
Door de jaren getekend en door zichzelf niet meer geloofd.
Soms is er nog een spanjehoop opgelaaid,
Maar door de wind al weer wegewaaid.
Het licht verzwakt en het wordt donkerder om het vliegje heen,
Ze vraagt zich af wanneer het licht verdween.
Steeds een stukje meer vredween de levenslust,
door de jaren de passie en het vuur uitgeblust.
Opeens kwam er een ander vuurvliegje op het pad,
Zij dacht ik heb alles al gehad.
Maar het ene vliegje notsste pardoes tegen de ander aan,
Twee vonken tot een vuur samengegaan.
Even aalide het vuur weer op,
Hoge vlammen helemaal tot aan de top.
Maar het kon niet het mocht niet zo zijn,
eerst geweldig volledige euforie,later bracht het alleen nog maar pijn.
De verliefheid voorboij tot echte liefde overgegaan,
Helaas onmogelijk om samen verder te gaan.
Ze vloog weer het donker tegemoet,
Naar de toestand dat niets er meer toe doet.