Vergeet mijn lach, mijn clownmimiek
de nacht bekent geen kleur aan de dag
in een monotoon ritme slaat de pendule
seconden en minuten van eenzaamheid
de koperen slinger met matte glans
begeleiden mijn tranen op z’n cadans…
Het zwijgen stikt in de herinneringen
slechts de tijd kwelt naar de morgenstond
mak door verslagenheid draait de cirkel
opgenomen in een visualiserende weerkaatsing
de achtergrond die tikt, de echo repeteert de tijd
op weg naar de ouderdom in stil zwijgen…
Herinneringen praten niet, maar verbeelden
bezweet tussen lakens kruipt mijn vage lijf
handen slaan wild in het rond, het kwaad waart
als prikkeldraad rond een geschonden hart
drammend beuken zwartgallige reflecties
naar de ontwaking met gemeende blijdschap…
Laat wat van je horen