Als wolken komen aangedreven
en regen naar beneden valt
dan zie ik in gedachten weer
hoe een dronken man zijn liedje lalt.
Zijn woorden zijn niet te bgrijpen
de zinnen niet te verstaan
hij drinkt de druppels met zijn dronken mond
alvorens naar het bruin cafe te gaan.
Hij heeft gevaren, zeven maanden
heeft in de haven aangelegd
z’n plunjezak ligt naast hem
hij heeft de zee vaarwel gezegd.
Want ergens op het vaste land
daar zou zijn meisje op hem wachten
hij heeft van haar zo vaak gedroomd
in vele eenzame zeemansnachten.
Nu staat hij voor dat bruin cafe
waar zijn meisje hem welkom zou heten
maar ach, zij is na zeven maanden
haar zeemansheld allang vergeten.
Laat wat van je horen