Tot op vandaag de dag

Ze was slechts een meisje
bang voor commentaar
omringt door stenen muren
zij beschermden haar

als ze sprak, dan sprak ze
binnen haar was het stil
maar als iemand had geluisterd
had hij geweten wat ze wil

ze wilde slechts een vriend
dan was ze niet alleen
maar niemand die ooit luisterde
niemand om haar heen

op een moment werd ze stiller
ze zweeg over haar last
ze bouwde een muur
als haar enige houvast

de muren werden hoger
totdat ze niets meer zag
afgesloten van de wereld
en toen verdween de lach

de muren keerden zich tegen haar
haar wereld stortte in
alles vaagde weg
maar ze ging er niet tegen in

wat kon ze doen
was dit echt de laatste keer
als ze niet beter wist
dan was ze er meer

maar ze mocht nu niet opgeven
en ze kreeg weer nieuwe hoop
ze zocht beide uiteinden
en haalde alles uit de knoop

alles kwam op haar af
kon ze dit wel aan
ze sloot haar ogen
en toen zag ze iemand staan

ze opende haar ogen
op haar gezicht verscheen een lach
en die heeft ze nu nog steeds
tot op vandaag de dag.