Ik weet nog die middag,
dat je vertelde,
wat verstandig was,
je uiteindelijke besluit.
Dat maakte alles kapot,
alles waar ik zo in had geloofd.
Maar ik accepteerde je keuze,
en zo paste ik me aan.
We hebben weken,
zo verstandig gedaan.
Ik heb zo goed,
geluisterd naar jou.
En toch ging het weer ‘mis’,
dat had ik kunnen voorspellen.
Jij stond toch achter je keuze,
of heb je spijt?
Ik snap niks meer van jou,
niks meer van jouw besluit,
het voelt niet aan,
want het was toch ‘uit’?
Laat wat van je horen