Vastgeketend in m’n eigen leven,
mislukkingen en teleurstellingen door mezelf gegeven.
Vervreemd van de normale gedachtegangen,
in m’n hersenpan gevangen.
M’n problemen en verdriet verdronken,
omdat ik niet zag dat er wel degelijk liefde werd geschonken.
Bang om alleen te zijn,
dat is gek, want ik vind mensen niet eens zo fijn.
Uitersten en tegenstrijdigheden zijn hoe ik ben,
en zoals veel mensen me zien die ik ken.
Haat en liefde, zwart en wit, geluk en ongeluk, hij is zo dun die grenslijn.
Ik herken dit allemaal zo erg, daarom weet ik: ik heb borderline.
Laat wat van je horen