Buiten raast de woelige stormachtige wereld in razende en tomeloze vaart…
De mensen buiten jachten zich vooort
in een onophoudelijk tempo
Deze gedachten komen in hen op als hij door het venster staart…
Er zijn mensen die leven met liefde
anderen met haat, de een leeft zus de ander zo…
Maar het lijkt of iedereen voor zichzelf leeft en geen tijd heeft…
Niemand voelt zich schuldig in het besef van verlies van menselijk
mededogen…
Ongeduldige gebaren, driftig…geen tijd…wat deert het hoe een ander leeft?
Of is dit een te sombere afspiegeling
zijn er naastenliefde nog gedogen?
Stormachtige wereld zonder oprechte gevoelens ben je niet compleet…
Laat wat van je horen