Spijt van de tijd

Spijt.
Dat heb ik van de tijd.

Nee! Ik heb geen spijt van de tijd die
ik samen met jou heb doorgebracht.
Jij was voor er voor mij dag en nacht.

Spijt heb ik van het moment dat wij
afscheid van elkaar namen.
Het moest ervan komen zonder het
vanuit mijn kant te beramen.

Als een donderslag bij heldere hemel
was het moment daar. Ik moest gaan.
Ik zag het toen niet anders, en dat heb
ik mijzelf aangedaan.

Ik keek op dat moment alleen naar
mijn eigen minnen. Zonder mijzelf
daarover te bezinnen.

Mijn strijd was gestreden. Ik was
het zat en gaf er aan toe. Ik was
toen een knokker en ben dat nu
jaren later weer. Iemand gaf mij de kracht!

Ik heb spijt van de verloren tijd.