Schelpen

Ik hou ze in mijn verkleumde handen,
de schelpen van de Dominicaanse Republiek,
en ze zijn als een tijdmachine
of een fotoboek vol vakantiekiekjes
Ik zie bij herhaling het doorzichtige zeewater
en voel het velourszachte, lauwe zand onder mijn naakte voetzolen
De lachende Dominicanen, rijk en puur natuur blij met zo weinig, praten weer met ons
En de wolken snellen als witschuimende golven boven ons door een onbegrensd blauw veld
De schelpen, met de architectuur van boeddhistische kronen, voelen koud aan
Maar zoetwarme herinneringen verzamelen zich op de marktplaats van antiek in mijn dromerige hoofd
En wat ervaren de relikwieën in mijn koesterende handen?
Voelen deze kunstuitingen der natuur ook zulk heimwee?
Verlangen zij terug naar het Prodentwitte strand en de dagelijkse doop met zilt zeewater?
Voelen ze nog de streling van de zachte Dominicaanse vingertoppen en de bewondering die door de bruine huid gloeide?
Op een dag ga ik terug,
daar naar dat land waar iedereen danst en waar het leven nog wordt genoten
Ik beloof jullie, dierbare souvenirs uit het leenhuis der schepping,
dat ik jullie zal terugleggen in jullie aarde
Ik geef jullie je roots terug
En jullie land wordt weer de rechtmatige eigenaar
Hoe kan ik jullie deze vrieskou aandoen als ik zelf wil verstenen in de Dominicaanse superzon?