Schelden huilen en vooral schreeuwen

Schelden. huilen en vooral schreeuwen.
Dat is alles wat ik hoor.
Ik voel de spanning,
agressie en vooral woede.
Dan kruip ik het liefst weg.
Stil, donker en vooral alleen.
Alleen in een hoekje.
Waar niemand me ziet,
hoort en vooral me met rust laat. Maar dat gaat niet.
Het liefst zou ik killen,
bijten en vooral wurgen.
Maar dat gaat niet.
Het liefst zou ik schoppen,
stompen en vooral slaan.
Maar dat gaat niet.
Ik voel me ziek,
misselijk en vooral verdrietig. Maar ook boos,
agresief en vooral gemeen.
Ik vind het vreselijk.
Dan ren ik weg.
Boos, verdrietig maar vooral machteloos.
Ik ren weg van de ruzie.
Ik ren naar de vrede, blijdschap maar vooral rust.
Ik slaap.
Soms wil ik alleen maar slapen.
Geen gevecht,
ruzie en vooral woede.
Weg van de stres,
haat en vooral de spanning.
Dan droom ik over open velden, bloemen perken en vooral zwanen.
Rust en vrede tot ik wakker word.
Wakker worden in een lachbui,
in een clownspak en vooral met een glimlach.
Dat is toch het mooiste wat er is?
Zonder oorlog, gevechten maar vooral ruzie. Zonder schelden.
Huilen en vooral schreeuwen.